Аршак Карапетян: Премьер-министр Армении боится возвращения Рубена Варданяна |Արշակ Կարապետյան. ՀՀ վարչապետը վախենում է Ռուբեն Վարդանյանի վերադարձից

Заявил в интервью российскому военному журналисту Араму ХАЧАТРЯНУ лидер движения "Всеармянский фронт" Аршак КАРАПЕТЯН.

- В настоящее время одним из ключевых вопросов армянского общества является судебный процесс над руководителями Нагорно-Карабахской Республики, который воспринимается общественностью как фарс. Вообще, создаётся ощущение, что Армения отошла в сторону и стала лишь наблюдателем. Как вы это прокомментируете?

- По имеющейся у меня информации, армянское правительство не поднимает вопрос о своих военнопленных ни на каком уровне: ни на публичных, ни на закрытых переговорах. В последнее время мы часто обсуждаем судьбу пленных руководителей Арцаха, но нельзя же забывать, что также в плену находятся и военные, и гражданские лица. При этом много людей числятся пропавшими без вести. Насколько нам известно, некоторые из них не так уж и безвестно пропали. Они продолжают оставаться в плену, но в ещё более тяжёлых условиях, так как их статус не объявлен. Важно подробно изучить и тщательно проверить информацию о пропавших без вести. Необходимо освободить всех пленных, которых находятся в азербайджанских тюрьмах.

Прямые переговоры между воюющими странами - это глубочайшая ошибка, которая приведёт нас к очень печальным результатам. Вот представьте себе, два человека подрались. Избили себя до крови, сломали друг другу все, что возможно. И вдруг они вдвоём садятся и начинают договариваться. Как вы думаете, что это за переговоры будут и чём закончится? Вероятность того, что это кончится опять дракой, 90%. Именно сейчас это и происходит. Премьер-министр Армении сейчас все сдаёт, но о пленных не говорит. Он боится возвращения Рубена Варданяна.

- Появились фотокадры, где видно, что они подверглись пыткам. У экс-государственного министра Нагорного Карабаха, филантропа Рубена Варданяна на лице видны синяки и побои.   Сасун Ваганян, Бывший личный врач Бако Саакяна, заявил, что в бакинской тюрьме ему сломали передние зубы.

- Это как раз из той сферы, где комментарии не надо делать, необходимо только возмущаться. Как человек, который не на должности, могу сказать, что есть три пути, которые государство может это сделать. Первый шаг, который необходимо сделать: это вернуть переговорный процесс, без посредников Армении не нужно садится за стол переговоров с Азербайджаном - это грубейшая ошибка, которая допущена руководителем Армении. Я могу сказать так,  чем больше посредников тем лучше. Конечно, нашим главным союзником в вопросе возвращения пленных является Россия. Пусть Азербайджан приглашает своего посредника.   Второй шаг — не начинать переговоры о мирном процессе, пока не будут возвращены все пленные и задержанные, находящиеся в Азербайджане. Третий шаг — необходимо подписать документ не о мире с Азербайджаном, а о порядке и формате мирных переговоров.

Должен произойти обмен пленными, хотя в Армении нет пленных. Никол Пашинян тихо и молча всех отдал. Я думаю, что на пути к мирным переговорам необходимо снять все вопросы, касающиеся послевоенных границ. Вооружённые формирования Азербайджана должны отойти на свои позиции и покинуть нашу территорию. После выполнения этих мероприятий нужно приступить к формированию текста мирного договора, сесть за стол переговоров и начать обсуждение. Есть ещё один способ: если хотят, пусть связываются соответствующие службы Армении по данному вопросу со мной.

- Армянская диаспора (Спюрк) предпринимает какие-то действия, но на этом фоне многие критикуют инертность и пассивность армянских общин в России. Хотел бы добавить, что большой друг армянского народа, депутат Госдумы РФ Константин Затулин, которому ограничили въезд в Армению, организовал круглый стол, посвящённый армянским пленным в бакинских тюрьмах. Хотелось бы, чтобы вы прокомментировали пассивность армянских общин в этом вопросе.

- Вы знаете, я не могу давать оценку, так как не владею информацией. Единственное, что хочу отметить, это то, что армянские общины разрознены и чаще всего действуют не сообща. Если бы они были объединены как единый кулак, ситуация была бы другой.

В Армении около 200 партий и организаций, и все они говорят о патриотизме и национальных ценностях. Однако это не мешает некоторым из них получать европейские и американские гранты, в частности финансируемые USAID. Прозападные организации часто утверждают, что вступление в Европейский Союз принесёт нам только благо. Здесь возникает принципиальный вопрос — когда это произойдёт?

К сожалению, я должен отметить, что продажность некоторых лиц в армянском обществе, многие из которых декларируют патриотизм и национальные ценности, на самом деле думают лишь только о деньгах. Мы — маленькая нация, и это представляет собой серьёзную угрозу для нашей идентичности и сохранения нашего генофонда.

Приведу пример: приходит человек, депутат трёх созывов парламента Армении, и говорит о величии нашей государственности и нации. После патриотических слов он просит деньги. Мы объясняем, что не раздаём деньги, у нас все строится на идеологии. То же самое происходит в армянской диаспоре в России, хотя в меньшей степени.

- Движение и партия «Всеармянский фронт» принимают активное участие в публичных мероприятиях по освобождению армянских пленных. Как вы считаете есть ли другие рычаги, которые помогли их вернуть?

- Скажу так: если бы я был у власти, я бы разработал комплекс мероприятий по их освобождению. Первое — это международная активность, работа в информационном поле, социальных сетях и пропаганде. Второе — международное юридическое поле. У нашего движения «Всеармянский фронт» есть определённая схема действий по этому вопросу. Также мы выстраиваем структуру и отношения в Армении и пытаемся перевести это все на идеологическую платформу. Третье — это определение мероприятий для специальных служб и сил специального назначения, которые есть в Армении. Четвёртое – это необходимость совместных действий правительства и оппозиции. Пятое - работа с армянской диаспорой: нужно распределить задачи между американской, французской, российской и другими армянскими диаспорами по всему миру. При определённых обстоятельствах, необходимо, чтобы диаспора предприняла решительные шаги, активировала имеющиеся связи и вышла на конгрессменов США и так далее.

Азербайджан – это государство, чья история началась в 1920 году. Хочу заметить, что армяне, занимавшие высокие посты в бизнесе и правительстве, помогли Азербайджану стать государством. Секретари ЦК Коммунистической партии Азербайджана до 1930 года не были азербайджанцами. У азербайджанцев нет своей истории, о которой они рассказывают и хвалятся. Огромный вклад в становление Азербайджана, строительство, культуру и науку внесли армяне, которые жили бок о бок с азербайджанцами до Сумгаитских погромов в феврале 1988 года, когда азербайджанцы устроили резню мирному армянскому населению.

Как мы все знаем, турки называют гору Арарат по-другому. Но во всем мире известно, что гора Арарат — это высшая точка Араратского хребта, о чем упоминается в Библии. И никто в мире не изменит название Арарат на его турецкое название и не искажают историю самой Армении. И люди, которые этого не понимают, выполняют их капризы и приказы, это в основном правоохранительные органы, которые заводят необоснованные уголовные дела на наших граждан, в некоторых случаях отбирают имущества, в том числе и у оппозиции, под предлогом борьба с коррупцией.

Я думаю, что со временем все встанет на свои места, и все будет хорошо. Наш народ не из тех, кто не может выйти из тяжелых ситуаций. Хочу констатировать, что мы пережили последствия Геноцида армян в Османской империи (1915-1923 гг.), смогли организоваться как нация и есть у нас огромная диаспора по всему миру, создали Социалистическую Советскую Республику Армения, а после развала СССР стали независимым государством.

Должен сказать, что соседний Азербайджан — это государство, которое не имеет будущего. И это не потому, что я желаю им плохого, просто я считаю, и об этом говорил неоднократно, что любой народ имеет право на существование, даже если у этого народа двухдневная история. Неважно, какая у них история, была ли она вообще, но, когда они что-то делают, они должны понимать своё будущее.

Другой фактор, почему у них нет будущего, заключается в том, что у них слишком много богатства (углеводороды), и сильные мира этого всего у них отберут. Я в этом уверен. Как показывает мировая практика, так и происходит.

Вышеперечисленные проблемы и вопросы необходимо решать, и этим должны заниматься компетентные люди. Арменией должна руководить грамотная и честная элита.

Народы, павшие в сражении, поднимаются вновь, а те кто сдаётся -  исчезают.

Мы армяне победим, Победа будет за нами! Даже не сомневайтесь!

Беседовал Арам Хачатрян

«Համահայկական ճակատ» շարժման առաջնորդ Արշակ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆԻ հայտարարությունը` ռուսաստանյան ռազմական լրագրող Արամ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆԻՆ տված հարցազրույցում:

Հարցազրույցի տեքստային տարբերակը` ստորև:

Լրագրող - Ներկայումս հայ հասարակության առանցքային խնդիրներից մեկը Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության ղեկավարների դատավարությունն է, որը հանրության կողմից ընկալվում է որպես ֆարս։ Ընդհանրապես, տպավորություն է ստեղծվում, թե Հայաստանը մի կողմ է քաշվել ու դարձել ընդամենը դիտորդ։ Ինչպե՞ս կմեկնաբանեք այս հանգամանքը։

Արշակ Կարապետյան - Իմ ունեցած տեղեկություններով, Հայաստանի իշխանությունները չեն բարձրացնում ռազմագերիների հարցը ոչ հրապարակային, ոչ փակ բանակցություններում։ Վերջերս հաճախ ենք քննարկում Արցախի` գերի ընկած ռազմաքաղաքական ղեկավարության ճակատագիրը, սակայն չպետք է մոռանալ, որ գերության մեջ կան նաև զինվորականներ և քաղաքացիական անձինք։ Միաժամանակ, շատ մարդիկ համարվում են անհայտ կորած։ Մեր ունեցած տեղեկություններով, նրանցից մի քանիսը համարվոմ են ոչ թե կորած, այլ գտնվում են գերության մեջ։ Նրանք մնում են գերության մեջ, բայց ավելի ծանր պայմաններում, քանի որ նրանց կարգավիճակը հայտարարված չէ։ Հարկավոր է մանրակրկիտ ուսումնասիրել և ստուգել անհայտ կորածների մասին տեղեկությունները: Գործադրելով բոլոր անհրաժեշտ ուժերն ու միջոցները պետք է հասնել բոլոր գերիների ազատ արձակմանը, ովքեր գտնվում են ադրբեջանական բանտերում։

Պատերազմող կողմերի միջև ուղիղ բանակցություններ վարելը մեծ սխալ է, որը կհանգեցնի շատ տխուր հետևանքների։ Պատկերացրեք` երկու հոգի կռվի են բռնվել։ Իրար ծեծել են այնքան, մինչև արյունահոսել են, կոտրել են բոլոր ոսկորները։ Ու հանկարծ երկուսով նստում են ու սկսում բանակցել։ Ի՞նչ եք կարծում, ինչպիսին կլինեն այդ բանակցությունները և ինչպես կավարտվեն։ Ամենից հավանական է, որ կողմերը նորից կռվելու են։ Սա հենց այն է, ինչ կատարվում է հիմա։ Հայաստանի վարչապետն այժմ ամեն ինչ հանձնում է, բայց գերիների մասին չի խոսում։ Նա պարզապես վախենում է Ռուբեն Վարդանյանի վերադարձից։

Լուսանկարներ են հայտնվել, որոնք ապացուցում են, որ գերիները ենթարկվել են խոշտանգումների։ Լեռնային Ղարաբաղի նախկին պետնախարար, բարերար Ռուբեն Վարդանյանի դեմքին կան կապտուկներ և ծեծի հետքեր։ Բակո Սահակյանի նախկին անձնական բժիշկ Սասուն Վագանյանը հայտարարել է, որ Բաքվի բանտում կոտրել են նրա առջևի ատամները։

Այս դեպքում մեկնաբանություններն ավելորդ են, կարելի է միայն վրդովվել։ Որպես պաշտոնաթող անձ, կարող եմ ասել, որ պետությունը գերիներին ազատագրելու երեք ճանապարհ ունի։ Առաջին քայլը բանակցային գործընթացի վերականգնումն է։ Առանց միջնորդների Հայաստանը չպետք է նստի Ադրբեջանի հետ բանակցային սեղանի շուրջ, սա կոպիտ սխալ է։ Կարող եմ ասել, ինչքան շատ միջնորդներ, այնքան լավ։ Իհարկե, գերիների վերադարձի հարցում մեր հիմնական դաշնակիցը Ռուսաստանն է։ Ադրբեջանն էլ կարող է հրավիրել իր միջնորդին։ Երկրորդ. չսկսել խաղաղության բանակցություններ, քանի դեռ Ադրբեջանից բոլոր գերիներն ու կալանավորները չեն վերադարձվել։ Երրորդ. պետք է ստորագրել ո՛չ թե խաղաղության, այլ խաղաղ բանակցությունների ընթացակարգի և ձևաչափի մասին փաստաթուղթ։

Գերիների փոխանակում պետք է լինի, սակայն Հայաստանում գերիներ չկան. Նիկոլ Փաշինյանը անտրտունջ բոլորին փոխանցեց Բաքվին։ Կարծում եմ, որ խաղաղ բանակցությունների ճանապարհին պետք չէ անդրադառնալ հետպատերազմյան սահմաններին վերաբերող հարցերին։ Ադրբեջանի զինված ուժերը պետք է լքեն մեր տարածքը և վերադառնան իրենց նախկին դիրքեր։ Այս գործողություններն ավարտելուց հետո միայն կարելի է սկսել խաղաղության պայմանագրի տեքստի մշակումը, նստել բանակցությունների սեղանի շուրջ և սկսել քննարկում: Մեկ այլ ճանապարհ էլ կա․ ցանկության դեպքում Հայաստանի համապատասխան ծառայությունները պարզաբանումների համար կարող են այս հարցով դիմել ինձ։

Լրագրող - Հայկական Սփյուռքը որոշ քայլեր ձեռնարկում է, սակայն այս ֆոնին շատերը քննադատում են Ռուսաստանի հայ համայնքների անտարբերությունն ու պասիվությունը։ Ավելացնեմ, որ հայ ժողովրդի մեծ բարեկամ, ՌԴ Պետդումայի պատգամավոր Կոնստանտին Զատուլինը, ում մուտքը Հայաստան արգելված է, կազմակերպել էր կլոր սեղան` նվիրված Բաքվի բանտերում գտնվող հայ գերիներին։ Ինչպե՞ս կմեկնաբանեք տվյալ հարցում հայկական համայնքների պասիվությունը։

Արշակ Կարապետյան - Ես չեմ կարող գնահատական տալ, քանի որ այդ հարցում տեղեկություն չունեմ։ Բայց կցանկանայի նշել, որ հայկական համայնքները մեկուսի են և միասնական չեն գործում։ Եթե նրանք բռունցքի պես միավորված լինեին, իրավիճակը բոլորովին այլ կլիներ։

Լրագրող - Հայաստանում գործում է մոտ 200 կուսակցություն ու կազմակերպություն, որոնք բոլորն էլ խոսում են հայրենասիրության ու ազգային արժեքների մասին։ Սակայն դա չի խանգարում նրանցից մի քանիսին ստանալ եվրոպական և ամերիկյան դրամաշնորհներ, մասնավորապես՝ USAID-ի կողմից։ Արևմտամետ կազմակերպությունները հաճախ պնդում են, որ Եվրամիությանն անդամակցությունը մեր միակ փրկությունն է: Հարց է առաջանում` ե՞րբ դա տեղի կունենա։

Արշակ Կարապետյան - Ցավոք սրտի, պետք է նշեմ որոշ անհատների` երկակի ստանդարտներով գործողությունները, որոնցից շատերը բարձրաձայնում են հայրենասիրության և ազգային արժեքների մասին, իսկ իրականում մտածում են միայն սեփական շահի մասին։ Մենք փոքր ազգ ենք և դա լուրջ վտանգ է մեր ինքնության ու մեր գենոֆոնդի պահպանման համար։

Օրինակ բերեմ․ եկել է Հայաստանի Հանրապետության խորհրդարանի երրորդ գումարման պատգամավոր, խոսում է մեր պետականության ու ազգի մեծության մասին։ Հայրենասիրական խոսքերից հետո փող է խնդրում։ Մենք բացատրում ենք, որ մենք փող չենք բաժանում, այն ամենը, ինչ անում ենք` հիմնված է գաղափարախոսության վրա։ Նույնը տեղի է ունենում նաև Ռուսաստանի հայկական համայնքներում, թեև ավելի քիչ։

Լրագրող - «Համահայկական ճակատ» շարժումն ու կուսակցությունը ակտիվ մասնակցում են հայ գերիների ազատ արձակման հրապարակային միջոցառումներին։ Ձեր կարծիքով, կա՞ն նրանց վերադարձնելու այլ լծակներ:

Արշակ Կարապետյան - Այսպես մեկնաբանեմ․ լինելով իշխանության ներկայացուցիչ` ես կմշակեի գերիների ազատ արձակման համալիր միջոցառումների պլան։ Առաջին. գործունեություն միջազգային ասպարեզում, տեղեկատվական դաշտում և քարոզչական աշխատանք սոցցանցերում։ Երկրորդ․ գործունեություն միջազգային իրավական դաշտում։ «Համահայկական ճակատ» շարժումն այս հարցում կոնկրետ գործողությունների ծրագիր ունի։ Մենք կապեր ու հարաբերություններ ենք ստեղծում նաև Հայաստանում և փորձում ենք այս ամենը տեղափոխել գաղափարական հարթակ։ Երրորդ. Հայաստանի հատուկ ծառայությունների և հատուկ նշանակության ուժերի գործունեությունն է։ Չորրորդ․ անհրաժեշտ են իշխանության և ընդդիմության համատեղ գործողություններ։ Հինգերորդ․ աշխատանք հայկական սփյուռքի հետ, որտեղ խնդիրները պետք է բաշխվեն ամերիկյան, ֆրանսիական, ռուսական և աշխարհի այլ հայկական համայնքների միջև: Որոշ հանգամանքների դեպքում, Սփյուռքը պետք է վճռական քայլեր ձեռնարկի, ակտիվացնի առկա կապերը, համագործակցի ԱՄՆ կոնգրեսականների հետ և այլն։

Ադրբեջանը մի պետություն է, որի պատմությունը սկսվել է 1920 թվականին։ Կցանկանայի նշել, որ բիզնեսում և կառավարման ոլորտում բարձր պաշտոններ զբաղեցրած հայերն օգնեցին Ադրբեջանին դառնալ պետություն։ Փաստեմ, որ մինչև 1930 թվականը Ադրբեջանի Կոմկուսի Կենտկոմի քարտուղարները եղել են ազգությամբ ոչ ադրբեջանցիներ։ Ադրբեջանցիները չունեն պատմություն, որի մասին այդպիսի պարծանքով են խոսում։ Ադրբեջանի զարգացման, նրա կառուցման, մշակույթի և գիտության մեջ հսկայական ներդրում ունեցան հայերը, որոնք ադրբեջանցիների հետ կողք-կողքի ապրում էին մինչև 1988 թվականի փետրվարի սումգայիթյան ջարդերը, երբ ադրբեջանցիները կոտորեցին խաղաղ հայ բնակչությանը։

Ինչպես բոլորս գիտենք, թուրքերն Արարատ լեռն այլկերպ են անվանում։ Բայց ամբողջ աշխարհում հայտնի է, որ Արարատ լեռը Հայկական լեռնաշխարհի ամենաբարձր կետն է, որի մասին հիշատակվում է Աստվածաշնչում։ Եվ աշխարհում ոչ ոք Արարատ անունը չի փոխի թուրքական անվանմամբ և չի խեղաթյուրի Հայաստանի պատմությունը։ Իսկ մարդիկ, ովքեր դա չեն հասկանում, կատարում են թուրքերի քմահաճույքներն ու հրամանները։ Դրանք հիմնականում իրավապահ մարմիններն են, որոնք անհիմն քրեական գործեր են հարուցում մեր քաղաքացիների, հատկապես ընդդիմության ներկայացուցիչների նկատմամբ, որոշ դեպքերում կոռուպցիայի դեմ պայքարի պատրվակով գույք են բռնագանձում։

Կարծում եմ, ժամանակի ընթացքում ամեն ինչ իր տեղը կընկնի և ամեն ինչ լավ կլինի։ Մեր ժողովուրդը այն ազգերից չէ, ով չի կարողանում դուրս գալ դժվար իրավիճակներից։ Կցանկանայի նշել, որ մենք ապրեցինք Օսմանյան կայսրությունում (1915-1923) Հայոց ցեղասպանությունը, որից հետո կարողացանք ինքնակազմակերպվել որպես ազգ և ունենալ հսկայական սփյուռք ամբողջ աշխարհում, ստեղծեցինք Հայաստանի Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետությունը և ԽՍՀՄ-ի փլուզումից հետո դարձանք անկախ պետություն։

Պետք է ասեմ, որ Ադրբեջանը ապագա չունեցող պետություն է։ Ես այդ ժողովրդին ոչ մի վատ բան չեմ ցանկանում, միաժամանակ բազմիցս ասել եմ, որ ցանկացած ազգ գոյության իրավունք ունի, նույնիսկ եթե ունի երկօրյա պատմություն։ Կարևոր չէ նրանց պատմությունը, կարևոր չէ, եղե՛լ է այն արդյոք, թե ո՛չ։ Բայց, երբ ինչ-որ բան անում են, պետք է պատկերացնեն իրենց ապագան։

Եվս մեկ պատճառ, թե ինչու նրանք ապագա չունեն․ Ադրբեջանն ունի չափազանց մեծ հարստություն (ածխաջրածիններ), և աշխարհի ուժեղ պետությունները կխլեն այդ ամենը նրանից: Ես առավել քան համոզված եմ դրանում։ Ինչպես ցույց է տալիս համաշխարհային պրակտիկան, հենց այդպես էլ լինում է։

Վերը նշված խնդիրներն ու հարցերը պետք է լուծել, և դա պետք է անեն իրավասու մարդիկ։ Հայաստանը պետք է ղեկավարի գրագետ ու ազնիվ վերնախավ։

Ազգեր, որոնք ընկնում են ճակատամարտում, նորից բարձրանում են, իսկ որոնք հանձնվում են` վերանում են:

Մենք` հայերս, հաղթելու ենք, հաղթանակը մերն է լինելու։

Մի՛ կասկածեք: