Все о Российско-Арцахской дружбе
Комментарий управления информации и по связям с общественностью МИД Республики Арцах относительно резолюций Совета Безопасности ООН, принятых по азербайджано-карабахскому конфликту
В связи с непрекращающимися попытками Азербайджана манипулировать резолюциями Совета Безопасности ООН относительно азербайджано-карабахского конфликта считаем необходимым отметить следующее:
Резолюции Совета Безопасности ООН относительно азербайджано-карабахского конфликта были приняты в 1993 году, в период активных боевых действий, и преследовали цель положить конец войне и начать политический диалог. Этим было обусловлено главнейшее требование всех четырех резолюций - прекращение огня, всех военных действий и враждебных актов.
Резолюции Совета Безопасности ООН так и не были реализованы из-за позиции Азербайджана, который категорически отказывался связывать себя обязательствами по прекращению военных действий, при этом настаивал на подрывающих военную безопасность односторонних уступках со стороны Арцаха. Даже после принятия резолюций Азербайджан неоднократно срывал договоренности о прекращении огня, о чем недвусмысленно говорится в резолюции 884, и отклонял предложения по установлению перемирия или его продлению.
Более того, Азербайджан не выполнил не только главнейшее требование резолюций о незамедлительном прекращении огня, всех военных действий и враждебных актов, но и все остальные: воздержаться от любых действий, препятствующих мирному разрешению конфликта (Резолюции 822, 853); продолжать переговоры посредством прямых контактов между сторонами (Резолюция 853); восстановить экономические, транспортные и энергетические связи в регионе (Резолюция 853); обеспечить беспрепятственное осуществление международной деятельности по оказанию гуманитарной помощи (Резолюции 822, 853, 874).
Столь же избирательный подход Азербайджан демонстрирует и в отношении «Обновленного графика неотложных мер для реализации резолюций 822 и 853», который был согласован и предложен сторонам Минской группой СБСЕ. В основе данного предложения, поддержанного Резолюцией 874 Совета Безопасности ООН, лежит положение о признании руководства Нагорного Карабаха в качестве одной из трех сторон конфликта.
Характерным примером реального, а не декларируемого отношения Азербайджана к резолюциям Совета Безопасности ООН служит эпизод с обращением итальянского председательства Минской конференции СБСЕ в мае 1993 г. к сторонам конфликта с предложением подтвердить готовность выполнить принятую 30 апреля 1993 года резолюцию 822. Несмотря на то, что Азербайджан был инициатором принятия данной резолюции, запрос итальянского председательства он оставил без ответа.
Всеми своими действиями Баку демонстрировал, что рассматривает резолюции Совета Безопасности ООН не в качестве средства прекращения войны, а инструмента достижения военного преимущества.
Саботаж Азербайджаном резолюций настолько их девальвировал, что Совет Безопасности ООН перестал принимать новые резолюции, а посредники вынуждены были искать другую политико-правовую основу для прекращения огня. Ею стали заявление Совета глав государств Содружества независимых государств от 15 апреля 1994 года и Бишкекский протокол, подписанный руководителями парламентов Нагорного Карабаха, Армении и Азербайджана 5-8 мая 1994 года, которые, в конечном итоге, и проложили путь к Соглашению о полном прекращении огня и военных действий от 12 мая 1994 года. Необходимо подчеркнуть, что в рамках данного соглашения все стороны публично подтвердили координаты прохождения линии прекращения огня, тем самым определив status quo post bellum. Нарушение Азербайджаном в ходе апрельской агрессии 2016 года линии прекращения огня стало серьезным вызовом для всего процесса урегулирования конфликта. Восстановление конфигурации линии по положению на май 1994 является необходимым фактором поддержания мира в регионе и эффективной мерой сдерживания.
Попытки Азербайджана представить сорванные им же самим резолюции Совета Безопасности ООН в качестве имеющих обязательную силу в вопросе урегулирования азербайджано-карабахского конфликта лишены какой-либо правовой аргументации и преследуют скрытые цели, противоречащие переговорному процессу.
Ни до принятия резолюций, ни после Совет Безопасности ООН не рассматривал вопрос политического урегулирования азербайджано-карабахского конфликта, воздерживаясь от прямых посреднических инициатив в поддержку усилий СБСЕ/ОБСЕ, что прямо зафиксировано в резолюциях. На это указывает и тот факт, что после заключения трехстороннего бессрочного Соглашения о полном прекращении огня и военных действий от 12 мая 1994 года Совет Безопасности ООН больше не возвращался к азербайджано-карабахскому конфликту.
Необходимо также учитывать, что согласно Уставу ООН, Совет Безопасности может принимать как решения, так и рекомендации. При рассмотрении вопросов, касающихся юридической силы документов Совета Безопасности ООН, Международный суд ООН пришел к выводу, что решения Совета Безопасности обязательны для исполнения государствами, в то время как рекомендации - нет. Все резолюции Совета Безопасности ООН, принятые по азербайджано-карабахскому конфликту, носят рекомендательный характер и к числу обязательных для выполнения не относятся.
Если бы Азербайджан действительно рассматривал резолюции Совета Безопасности ООН в качестве обязательных и в своей позиции по отношению к ним исходил из интересов достижения окончательного мира, то выполнил бы требования и призывы резолюций, которые в своем большинстве относятся к Баку.
Напротив, целенаправленная политика азербайджанских властей по дестабилизации ситуации на линии соприкосновения вооруженных сил Республики Арцах и Азербайджана, отказ Баку от реализации мер по укреплению доверия и снижению напряженности, пропаганда ксенофобии и ненависть по отношению к армянам, отказ от прямых переговоров с Арцахом, стремление всячески его изолировать, препятствуя посещению Арцаха со стороны представителей специализированных учреждений ООН, противоречат букве и духу резолюций Совета Безопасности ООН.
На фоне непрекращающихся угроз со стороны азербайджанских властей и, в частности, заявлений военного руководства о том, что приказ на наступление будет принят «в самый подходящий момент, с учетом международной политической обстановки», становится очевидным, что очередная попытка манипулировать резолюциями Совета Безопасности ООН предпринимается Азербайджаном в интересах войны, а не мира.
№ 178 /04.07.2018
Comment by the Information and Public Relations Department of the Ministry of Foreign Affairs of the Republic of Artsakh on the UN Security Council Resolutions on the Azerbaijan-Karabakh Conflict
In view of the ceaseless attempts of Azerbaijan to manipulate the UN Security Council resolutions on the Azerbaijan-Karabakh conflict, we consider it necessary to state the following:
The UN Security Council resolutions on the Azerbaijan-Karabakh conflict were adopted in 1993, during the active hostilities, and were aimed at putting an end to the war and to start political dialogue. This was due to the main requirement of all four resolutions – cessation of all hostilities and hostile acts.
The UN Security Council resolutions have never been implemented due to the position of Azerbaijan, which categorically refused to be bound by the obligations to cease the hostilities, while insisting on Artsakh’s unilateral concessions undermining the military security. Even after passing the resolutions, Azerbaijan had repeatedly violated the ceasefire agreements, which is explicitly stated in resolution 884, and rejected the proposals on the establishment or extension of ceasefire.
Moreover, Azerbaijan failed to comply not only with the most important requirement of the resolutions on an immediate ceasefire, cessation of all hostilities and hostile acts, but also with all the other ones: to refrain from any actions that obstruct the peaceful solution of the conflict (Resolutions 822, 853); to continue the negotiations through direct contacts between the parties (Resolution 853); to restore the economic, transport, and energy links in the region (Resolution 853); to ensure the unimpeded access for international humanitarian relief efforts (Resolutions 822, 853, 874).
Azerbaijan demonstrates the same selective approach to the "Adjusted timetable of urgent steps to implement Security Council Resolutions 822 and 853", which was agreed upon and proposed to the parties by the OSCE Minsk Group. The basis of this proposal, supported by the UN Security Council Resolution 874, is the provision on the recognition of the leadership of Nagorno Karabakh as one of the three parties to the conflict.
The episode with the May 1993 appeal of the Italian Chairmanship of the CSCE Minsk Conference to the conflicting parties for confirming their readiness to implement resolution 822 adopted on April 30, 1993 is a characteristic example of Azerbaijan's real and not declared attitude to the UN Security Council resolutions. Despite the fact that Azerbaijan was the initiator of passing this resolution, it left the request of the Italian Chairmanship unanswered.
Through all its actions, Baku demonstrated that it considered the UN Security Council resolutions not as a means of ending the war, but as an instrument for achieving a military advantage.
Azerbaijan's sabotage of the resolutions devalued them to an extent that the UN Security Council ceased to adopt new resolutions, and the mediators were forced to search another political and legal basis for a ceasefire. It became the April 15, 1994 statement of the Council of the Heads of State of the Commonwealth of Independent States and the Bishkek Protocol signed by the Parliament Speakers of Nagorno Karabakh, Armenia and Azerbaijan on May 5-8, 1994, which ultimately paved the way for the May 12, 1994 Agreement on a complete ceasefire and cessation of military activities. It should be stressed that under this agreement, all the parties publicly confirmed the coordinates for the line of ceasefire, thus defining the status quo post bellum. The violation of the line of ceasefire by Azerbaijan during the April 2016 aggression became a serious challenge for the entire conflict settlement process. Restoration of the line’s configuration as of May 1994 is an indispensable factor for maintaining peace in the region and an effective deterrent.
Azerbaijan’s attempts to present the UN Security Council resolutions, which Azerbaijan itself violated, as having binding force in the settlement of the Azerbaijan-Karabakh conflict have no legal reasoning and pursue hidden goals that run counter to the negotiation process.
Neither before nor after passing the resolutions, the UN Security Council considered the issue of political settlement of the Azerbaijan-Karabakh conflict, refraining from direct mediation initiatives in support of the CSCE / OSCE efforts, which is directly stated in the resolutions. This is also indicated by the fact that after signing the May 12, 1994 trilateral termless Agreement on a full ceasefire and cessation of hostilities, the UN Security Council no longer returned to the issue of the Azerbaijan-Karabakh conflict.
It should also be taken into account that according to the UN Charter, the Security Council can make both decisions and recommendations. When considering issues related to the legal force of the UN Security Council documents, the International Court of Justice concluded that the decisions of the Security Council are binding for states, while the recommendations are not. All the resolutions of the UN Security Council adopted with regard to the Azerbaijan-Karabakh conflict are recommendatory and not binding.
If Azerbaijan really had considered the resolutions of the UN Security Council as binding and referred to them, proceeding from the interests of achieving final peace, then it would have implemented the requirements and appeals of the resolutions, which mostly refer to Baku.
On the contrary, the targeted policy of the Azerbaijani authorities on destabilizing the situation on the Line of Contact between the armed forces of the Republic of Artsakh and Azerbaijan, Baku's refusal to implement confidence-building measures and to reduce tensions, its propaganda of xenophobia and hatred towards Armenians, refusal to negotiate directly with Artsakh, as well as its efforts to isolate Artsakh by preventing the visits of representatives of specialized UN agencies to the Republic run counter to the letter and spirit of the UN Security Council resolutions.
Against the background of the incessant threats by the Azerbaijani authorities and, in particular, the statements by the military leadership that the order for the offensive will be given "at exactly the right moment, taking into account the international political situation", it becomes obvious that Azerbaijan makes another attempt to manipulate the UN Security Council resolutions in the interests of war, not peace.
№ 178 /04.07.2018
Արցախի Հանրապետության ԱԳՆ տեղեկատվության և հասարակայնության հետ կապերի վարչության մեկնաբանությունն ադրբեջանա-ղարաբաղյան հակամարտության վերաբերյալ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի ընդունած բանաձևերի կապակցությամբ
Ադրբեջանա-ղարաբաղյան հակամարտության վերաբերյալ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի բանաձևերի՝ Ադրբեջանի կողմից շահարկման շարունակական փորձերի կապակցությամբ անհրաժեշտ ենք համարում նշել հետևյալը՝
Ադրբեջանա-ղարաբաղյան հակամարտության վերաբերյալ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի բանաձևերն ընդունվել են 1993 թ.՝ ակտիվ ռազմական գործողությունների ժամանակաշրջանում, և նպատակ էին հետապնդում վերջ դնել պատերազմին և սկսել քաղաքական երկխոսություն։ Դրանով էր պայմանավորված բոլոր չորս բանաձևերի կարևորագույն պահանջը՝ կրակի, բոլոր ռազմական և թշնամական գործողությունների դադարեցումը։
ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի բանաձևերն այդպես էլ չիրականացվեցին Ադրբեջանի դիրքորոշման պատճառով, որը կտրականապես մերժեց ռազմական գործողությունները դադարեցնելու պարտավորությունների առնչությունն իր նկատմամբ, միևնույն ժամանակ` պնդելով ռազմական անվտանգությունը խաթարող միակողմանի՝ Արցախի կողմից զիջումների վրա։ Բանաձևերի ընդունումից հետո անգամ Ադրբեջանը բազմիցս տապալել է հրադադարի մասին պայմանավորվածությունները, ինչի մասին հստակ նշված է 884 բանաձևում, և մերժել է հրադադարի հաստատման կամ դրա երկարաձգման վերաբերյալ առաջարկները։
Ավելին, Ադրբեջանը չիրականացրեց ոչ միայն բանաձևերի կարևորագույն՝ կրակի, ռազմական և թշնամական գործողությունների անհապաղ դադարեցման մասին պահանջը, այլև բոլոր մնացյալը՝ խուսափել ցանկացած գործողություններից, որոնք խոչընդոտում են հակամարտության խաղաղ կարգավորմանը (822, 853 բանաձևեր), շարունակել բանակցությունները կողմերի միջև ուղիղ շփումների միջոցով (853 բանաձև), վերականգնել տնտեսական, տրանսպորտային և էներգետիկ կապերը տարածաշրջանում (853 բանաձև), ապահովել միջազգային մարդասիրական օգնության անարգել մուտքը (822, 853, 874 բանաձևեր)։
Ադրբեջանը նույնչափ ընտրողական մոտեցում է ցուցաբերում նաև «822 և 853 բանաձևերի իրականացման անհետաձգելի միջոցառումների նորացված ժամանակացույցի» վերաբերյալ, որը համաձայնեցվել և կողմերին է առաջարկվել ԵԱՀԽ Մինսկի խմբի կողմից։ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի 874 բանաձևով սատարվող տվյալ առաջարկության հիմքում ընկած է Լեռնային Ղարաբաղի իշխանություններին՝ որպես հակամարտության երեք կողմերից մեկը ճանաչելու մասին դրույթը։
ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի բանաձևերի նկատմամբ Ադրբեջանի իրական, այլ ոչ հռչակվող մոտեցման բնորոշ օրինակ է 1993 թ. մայիսին ԵԱՀԽ Մինսկի խորհրդաժողովի իտալական նախագահության՝ հակամարտող կողմերին ուղղված դիմումի հետ կապված դրվագը, որով առաջարկվում էր հաստատել 1993 թ․ ապրիլի 30-ին ընդունված 822 բանաձևն իրականացնելու պատրաստակամությունը։ Չնայած Ադրբեջանն այդ բանաձևի ընդունման նախաձեռնողն էր, այնուամենայնիվ, անպատասխան թողեց իտալական նախագահության հայցը։
Իր բոլոր գործողություններով Բաքուն ցուցադրում էր, որ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի բանաձևերը դիտարկում է ոչ թե որպես պատերազմը դադարեցնելու միջոց, այլ ռազմական առավելության հասնելու գործիք։
Ադրբեջանի կողմից բանաձևերի սաբոտաժն այնքան արժեզրկեց դրանք, որ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհուրդը դադարեց ընդունել նոր բանաձևեր, իսկ միջնորդները հարկադրված էին այլ քաղաքական-իրավական հիմք փնտրել կրակի դադարեցման համար։ Որպես այդպիսին դարձան Անկախ պետությունների համագործակցության պետությունների ղեկավարների խորհրդի 1994 թ․ ապրիլի 15-ի հայտարարությունը և Լեռնային Ղարաբաղի, Հայաստանի և Ադրբեջանի խորհրդարանների ղեկավարների՝ 1994 թ․ մայիսի 5-8 ստորագրված Բիշքեկյան արձանագրությունը, որոնք և, ի վերջո, ուղի հարթեցին 1994 թ․ մայիսի 12-ին կրակի և ռազմական գործողությունների ամբողջական դադարեցման պայմանագրի կնքման համար։ Անհրաժեշտ է ընդգծել, որ տվյալ պայմանագրի շրջանակներում բոլոր կողմերը հրապարակայնորեն հաստատեցին հրադադարի գծի կոորդինատները՝ այդպիսով սահմանելով status quo post bellum։ 2016 թ․ ապրիլյան ագրեսիայի ընթացքում Ադրբեջանի կողմից հրադադարի գծի խախտումը լուրջ մարտահրավեր է դարձել հակամարտության կարգավորման ամբողջ գործընթացի համար։ 1994 թ. մայիսի դրությամբ գործող հրադադարի գծի կոնֆիգուրացիայի վերականգնումը տարածաշրջանում խաղաղության պահպանման անհրաժեշտ գործոն է և զսպման արդյունավետ միջոց:
Ադրբեջանա-ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման հարցում Ադրբեջանի փորձերը՝ ներկայացնել իր իսկ կողմից տապալված ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի բանաձևերը՝ որպես պարտադիր ուժ կրող, զուրկ են որևէ իրավական փաստարկներից և հետապնդում են բանակցային գործընթացին հակասող քողարկված նպատակներ։
Ո՛չ մինչ բանաձևերի ընդունումը, ո՛չ դրանից հետո ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհուրդը չի դիտարկել ադրբեջանա-ղարաբաղյան հակամարտության քաղաքական կարգավորման հարցը՝ ձեռնպահ մնալով ուղիղ միջնորդական նախաձեռնություններից՝ հօգուտ ԵԱՀԽ/ԵԱՀԿ ջանքերի, ինչն ուղղակիորեն ամրագրված է բանաձևերում։ Դրան է մատնանշում նաև այն փաստը, որ 1994 թ․ մայիսի 12-ին Կրակի և ռազմական գործողությունների ամբողջական դադարեցման մասին եռակողմ անժամկետ պայմանագրի կնքումից հետո ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհուրդը չի անդրադարձել ադրբեջանա-ղարաբաղյան հակամարտությանը։
Անհրաժեշտ է նաև հաշվի առնել, որ ՄԱԿ-ի Կանոնադրության համաձայն՝ Անվտանգության խորհուրդը կարող է ընդունել ինչպես որոշումներ, այնպես էլ հանձնարարականներ։ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի փաստաթղթերի իրավական ուժին վերաբերող հարցերի քննման ընթացքում ՄԱԿ-ի Արդարադատության միջազգային դատարանը հանգել է այն եզրակացության, որ Անվտանգության խորհրդի որոշումները պարտադիր են պետությունների կողմից իրագործման համար, մինչդեռ հանձնարարականները՝ ոչ։ Ադրբեջանա-ղարաբաղյան հակամարտության վերաբերյալ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի բոլոր բանաձևերը կրում են խորհրդատվական բնույթ և պարտադիր իրագործման ենթակա չեն։
Եթե Ադրբեջանը ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի բանաձևերն իրապես դիտարկեր որպես պարտադիր և դրանց վերաբերյալ իր դիրքորոշման մեջ ելներ վերջնական խաղաղության հասնելու շահերից, ապա կիրականացներ բանաձևերի պահանջներն ու կոչերը, որոնք մեծամասամբ վերաբերում են Բաքվին։
Ընդհակառակը, Արցախի Հանրապետության և Ադրբեջանի զինված ուժերի շփման գծում իրավիճակի ապակայունացմանն ուղղված ադրբեջանական իշխանությունների նպատակաուղղված քաղաքականությունը, Բաքվի հրաժարումը՝ կյանքի կոչել վստահության ամրապնդման և լարվածության նվազեցման միջոցառումները, հայերի նկատմամբ այլատյացության և ատելության քարոզչությունը, Արցախի հետ ուղիղ բանակցություններից հրաժարումը, նրան ամեն կերպ մեկուսացնելու ձգտումը՝ ՄԱԿ-ի մասնագիտացված հաստատությունների ներկայացուցիչների կողմից Արցախ այցելությունները խոչընդոտելու միջոցով, հակասում են ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի բանաձևերի տառին և ոգուն։
Ադրբեջանական իշխանությունների կողմից հնչող շարունակական սպառնալիքների և, մասնավորապես, ռազմական ղեկավարության հայտարարությունների ֆոնին՝ այն մասին, որ հարձակման վերաբերյալ հրամանն ընդունվելու է «ամենահարմար պահին՝ հաշվի առնելով միջազգային քաղաքական իրադրությունը», ակնհայտ է դառնում, որ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի բանաձևերի շահարկման հերթական փորձն Ադրբեջանի կողմից ձեռնարկվում է ի շահ պատերազմի, և ոչ խաղաղության։
Добавить комментарий